Apostolat Maryjny
Apostolat Maryjny jest ruchem religijnym powstałym w 1980 roku
z okazji 150 rocznicy objawień Matki Bożej św. Katarzynie Labouré w Paryżu.
Nawiązuje on do działalności Stowarzyszenia Cudownego Medalika, które powstało z inicjatywy ks. Franciszka Domaradzkiego – misjonarza – w byłej Galicji.
W dniu 8 czerwca 1905r. Stowarzyszenie to zatwierdzone zostało przez Papieża Piusa X i oddane pod opiekę Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo.
Po II wojnie światowej Stowarzyszenie podzieliło los innych organizacji kościelnych w Polsce.
W 1980r. – uwzględniając ówczesne warunki polityczne – zorganizowano Apostolat Maryjny – nie, jako stowarzyszenie, lecz w postaci grup nieformalnych, składających się z ludzi świeckich inspirowanych dekretem Soboru Watykańskiego II – „O apostolstwie świeckich”. Grupy te przyjęły ściśle określone cele i środki działania oraz specyficzne cechy duchowości.
252 Konferencja Biskupów Diecezjalnych obradująca w Warszawie w dniu 29 stycznia 1992r. przyjęła Statut Apostolatu Maryjnego w Polsce i wyraziła zgodę, by Ruch ten pozostał pod opieką Zgromadzenia Księży Misjonarzy i mógł działać i rozwijać się we wszystkich diecezjach Polski.
Apostolat Maryjny ma potrójny cel:
– pogłębiać kult Niepokalanej przez życie autentycznie chrześcijańskie
– oddziaływać na ludzi zaniedbanych, obojętnych i zagrożonych religijnie, zwłaszcza znajdujących się w obliczu śmierci
– szerzyć braterską miłość i likwidować obojętność, niechęć, niezgodę, napięcia, długotrwałe sąsiedzkie względnie rodzinne niesnaski i nieporozumienia.
Duchowość:
Członkowie pogłębiają pobożność Maryjną przez studium mariologii, przez często powtarzane poświęcenie się Maryi i oddanie się do Jej dyspozycji. Cechą charakterystyczną apostołów maryjnych winna być braterska miłość wyrażająca się w pełnieniu zadań apostolskich, w służbie bliźnim będących w potrzebach duchowych i materialnych.
Członków Apostolatu Maryjnego ożywia pokora będąca warunkiem Bożej łaski koniecznej dla uświęcenia własnego i braci.
Prawa i obowiązki członków:
– Członkowie Apostolatu – przyjęci uroczyście przez Dyrektora Krajowego wg zatwierdzonego ceremoniału – zobowiązywani są do okazywania czci N.M.P. i rozpowszechniania tej czci w otoczeniu, a także:
– do pełnego uczestnictwa we Mszy Świętej
– codziennej lektury Pisma Świętego i książek religijnych w zależności od potrzeb religijnych i duchowych oraz rozprowadzania ich
– codziennego odmawiania przynajmniej jednej tajemnicy różańca w intencjach apostolskich
– noszenia Cudownego Medalika, jako znaku obecności Maryi w naszym życiu i częstego odmawiania modlitwy słowami: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”
– comiesięcznego spotkania w grupach
– uczestnictwa w cotygodniowych nabożeństwach Nieustającej Nowenny do MB Cudownego Medalika, względnie odprawiana prywatnie
– udziału w dorocznych rekolekcjach, dniach skupienia, względnie tzw. Dniach wspólnoty.
Nasz Apostolat:
– prowadzi modlitwy przed mszą św.
– opiekuje się grotą
– propaguje cudowny medalik wśród znajomych
– organizuje pielgrzymki do sanktuariów maryjnych
Cudowny Medalik Niepokalanej
Początki Cudownego Medalika są związane z objawieniami Matki Bożej, jakie miały miejsce w Paryżu w 1830 r., w kaplicy przy ulicy du Bac. W sobotę 27. listopada 1830 r. Niepokalana objawiła się siostrze Miłosierdzia, św. Katarzynie Labouré, powierzając jej misję wybicia medalika według podanego wzoru:
Powiedz, aby wybito medalik według tego wzoru – mówi Najświętsza Dziewica. Osoby, które będą go z ufnością nosiły, zwłaszcza na szyi, otrzymają wiele łaski.
Medalik rozpowszechnił się bardzo szybko w cudowny sposób. Za jego pośrednictwem działy się niezliczone nawrócenia i uzdrowienia. Ludzie doznawali szczególnej opieki Matki Bożej. Wobec tych nadzwyczajnych faktów, arcybiskup Paryża, De Quelen, wydał oficjalne zarządzenie przeprowadzenia badań dotyczących pochodzenia Medalika oraz zjawisk, jakie miały miejsce za jego przyczyną. Wniosek przeprowadzonego dochodzenia był następujący:
Nadzwyczajna szybkość, z jaką ten medalik się rozpowszechnił, ogromna liczba wybitych i rozprowadzonych medalików, zadziwiające dobrodziejstwa i specjalne łaski, jakie wierni otrzymali dzięki pokładanej w nim ufności wydają się być znakami, poprzez które niebo chciało potwierdzić rzeczywistość objawień, prawdziwość zeznań św. Katarzyny Labouré oraz potrzebę rozpowszechnienia medalika.
W 1846 r., w następstwie głośnego nawrócenia Żyda Alfonsa Ratisbonne, papież Grzegorz XVI potwierdził wnioski zawarte w orzeczeniu arcybiskupa Paryża.
Na awersie medalika, wokół postaci Matki Bożej, znajduje się napis: O Maryjo bez grzechu poczęta módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.
W ten sposób Maryja objawia, że jest poczęta bez grzechu, czyli Niepokalana. Z rąk Matki Bożej rozchodzą się promienie. Są one symbolem łask, które Maryja nam wyprasza u swego Syna.
Maryja depcze głowę węża, czyli szatana, aby ukazać, że z jej pomocą możemy zwyciężyć wszelkie zło.
Na rewersie znajduje się litera M połączona poprzeczną belką z górującym nad nią krzyżem. Symbol ten wskazuje, że Syn Boży zbawia nas przez swoją mękę i śmierć na krzyżu w obecności swojej Matki stojącej pod krzyżem.
Poniżej litery M są dwa serca: Jezusa, otoczone koroną cierniową i serce Maryi przebite mieczem. Symbolizują one miłość Jezusa i Jego Matki do nas wszystkich.
Dwanaście gwiazd wskazuje na Kościół zbudowany na fundamencie Apostołów i przypomina, że jesteśmy wezwani do apostolstwa i życia w świetle Ewangelii.
Współcześnie miliony osób noszą Cudowny Medalik i za pośrednictwem Maryi wypraszają liczne łaski Boże.
